همانطور که از نام آن پیداست ، لیوان فنجانی است که می تواند مشخص شود و فنجانی است که مردم می توانند با یک قلم روی لیوان علامت گذاری کنند. منشأ آن را می توان به اوایل قرن بیستم ردیابی کرد ، هنگامی که پزشک آلمانی کارل اسپک این طرح نوآورانه را اختراع کرد که باعث شد لیوان ها به یک مورد ناهار خوری خانگی بپردازند. اسپارکر فنجان را اختراع کرد زیرا همسرش غالباً فراموش می کرد که چه مقدار شکر یا شیر را در صبح هنگام تهیه قهوه اضافه کرده بود و فنجان برای حل این مشکل به دنیا آمد.
لیوان ابتدا از چوب و استخوان حک شده بود. در ابتدا ، مردم در روند ساخت سرامیک ، یک دسته نیم حلقه را به جام اضافه کردند و لیوان متولد شد.
با توسعه فناوری فلزکاری ، موادی که برای تهیه لیوان استفاده می شود به تدریج افزایش یافته است ، از جمله مس ، نقره ، طلا و حتی سرب ، اما لیوان های ساخته شده از فلز دارای ضرر هستند ، هنگامی که آنها از نوشیدنی های گرم پر می شوند ، نه تنها دهان خود را می سوزانند بلکه دست خود را نیز می سوزانند. تا زمان اختراع چینی نبود که لیوان ها بیشتر توسعه یافتند و سرامیک ها استانداردی برای لیوان ها شدند.
